İçimizdeki Çocuk: Neden Ne Kadar Büyürsek Büyüyelim Hep Çocuk Kalırız?

Aslında Sen Hiç Büyümedin, İçindeki Çocuk Hep Orada!

Ne kadar yaş alırsak alalım, fiziksel olarak ne denli değişirsek değişelim, ruhumuzun bir köşesinde daima o meraklı, haylaz ve saf çocuk yaşar. Aslında doğanın bize fısıldadığı bir gerçektir:

"Ne kadar büyürsen büyü, hep çocuk kalacaksın."

Ellerimiz, ayaklarımız büyürken; zihnimizdeki o çocuksu öz, deneyimlerle şekillense de, tam anlamıyla "büyümez" ve sıkça daha basit, daha içten düşünmemizi sağlar.

Peki, Gerçekten Büyümek Nedir?

Kim, çocukluğun o tasasız "ekmek elden, su gölden" rahatlığını tamamen terk etmek ister ki? Hayat, bizi sorumluluklarla olgunlaştırır. "Başının çaresine bakmak" deyimiyle yüzleştiğimizde, bir şeylere yaramadığımızı değil, aksine kendi gücümüzü keşfetme vaktinin geldiğini anlarız. İşte o zaman, kimseye muhtaç kalmadan kendi ayaklarımızın üzerinde durma isteği içimizde filizlenir. Bu, zorlu ama bir o kadar da değerli bir başarıdır.

İçimizdeki Çocuğun Yansımaları: Üşengeçlik ve Cesaret

Ne kadar büyürsek büyüyelim, insan doğası gereği bazen o çocuksu tepkileri vermekten kendini alamaz. Üşengeçlik de bunun bir parçasıdır. "Kalk bir su getir," dendiğinde içimizden yükselen o minik "of" sesi, belki de içimizdeki çocuğun konfor arayışıdır. Ya da sonuçlarını bile bile bazı adımları atmamız... Basınca düşeceğini bildiğimiz halde o tuşa basmak, sonrasında üzüleceğimizi tahmin etsek de bir yola çıkmak... Bunlar, insan olmanın, deneyimlemenin ve bazen de "gitmek gerektiği için gitmenin" bir yansımasıdır.

Sonuç: Büyümek Yerine Dengede Kalmak

Fiziksel büyüme kaçınılmaz olsa da, içimizdeki çocuğu yaşatmak bir seçimdir. Belki de tam anlamıyla "büyümek" diye bir şey yoktur; sadece o çocuksu ruhu, hayatın getirdiği sorumluluklarla dengelemeyi öğrenmek vardır. Çünkü o çocuk, bizim en saf, en yaratıcı ve en dirençli yanımızdır.