Karanlıkta Kalan Işıklar: Kimsesiz Çocuklardan Hayata Dair Unutulmaz Dersler

Karanlıkta Kalan Çocuklardan Öğren Hayatı

2018'in ilk içeriğini giriyorum. Herkese yeni yılda mutlu, sağlıklı, huzurlu bir yıl dilerim. İnsanları gün geçtikçe tanıyamaz oldum. Sevdiğim insanlar birden benden uzaklaşmaya başladılar, kimseler kalmadı etrafımda. Ben gün geçtikçe daha çok kalemime sarılmaya devam ediyorum. Paran olduğunda kralsındır bu hayatta; paran olmadığında ise savurup bir köşeye atarlar seni. Hem de kendi paranla, hakkın olan parayı istersin, onu bile vermezler. Sessizce kendi köşene çekilirsin; susarsın, susarsın, susarsın... En sonunda sana daha çok baskı yaparlar. Başında kimsen olmadığını da görünce daha çok ezerler seni. Ve başlarsın ufaktan küçük adımlar atmaya. "Üzerime çok geliyorsunuz!" dedikçe daha çok fırsat bulurlar; açığını nereden bulurlarsa oradan vururlar insana.

Düşen insanın elinden tutmazlar; bu kadar üşengeç olur insanlar. Sen kendi karanlığını dağıtmaya çalıştıkça, zenginlerin ışıkları bastırır üzerine; onların ayak izlerini görürsün sadece. Bir sıcak çorbaya muhtaç kalırsın. Anan yoktur başında; olsa, gölgesi yeter. Baban yoktur başında; olsa, gölgesi yeter. Bir şekilde tutunursun Hayat'a. Elinden tutanlar olsa da kalkamazsın bazen. Üç kuruşluk alacağın vardır, onu bile alamazsın. "Hesabı kapatın da gideyim," dersin, oralı bile olmazlar. Senin paranla sana daha çok vururlar, bir kuruşunu bile vermezler. Yürüdüğün yola cebinde kalan son paranla devam edersin. Ve bilirsin Allah'tan ümidin kesilmeyeceğini. Krallar gibi ayakta durmak için risk almak gerekir her zaman. Ve unutmayalım ki düşen her zaman yerde kalmaz; gün olur, devran döner, beli doğrulur. Ne olacağı belli mi olur?